Ik leef om te ontdekken waar ik in schilderijen van geniet. Ontdekken wat andere mensen hebben gedaan. En met het ontdekken dat ik dat op mijn manier ook kan. Het gaat de hele tijd over emotie en gevoel. Niet over uitleg. Het is intuïtie.                                                                                                                                                           WdK

Een van mijn allereerste werken die ik in Antwerpen maakte, begin jaren '80 , laat eigenlijk een soort abstracte compositie zien die een weegschaal voorstelt. Er staan als je goed kijkt met pen twee woorden ingeschreven. Techniek en gevoel. Het woord gevoel staat lager dan het woord techniek, en laat de weegschaal dus doorzakken naar zijn kant. Techniek is theorie, formule, antwoorden, concept, denken, macht , terwijl het gevoel voor mij gaat over intuïtie, bewegelijkheid, transformatie, nederigheid, mysterie. Ik heb nooit de neiging gehad antwoorden te willen zoeken of om iets op te lossen omdat ik al vrij snel doorhad dat dat een hopeloze doelstelling zou zijn. Het helpt veel als je weet dat je nooit als winnaar uit de bus zal komen. Dat is heel mooi. Ik heb wat dat betreft al vroeg met " tegen mijn verlies kunnen " leren omgaan.  Dat werk vat mijn werkwijze en mijn zoektocht perfect samen. Nog altijd. Ieder volgend werk is een andere nuancering van het vorige werk.  En weet je wat zo raar is als ik bijvoorbeeld met een potje tafeltennis verlies - wat niet veel voorkomt - dan kan ik daar een week niet goed van zijn . 

voor reacties, info, gewoon contact , prijzen of toegang tot meer 

Ik voel mij geen " kunstenaar " in die zin dat ik toch vooral werken probeer te maken die goed bij het interieur passen en die je " écht " wil hebben.  Het lijkt misschien  kunst  dat zou kunnen.  Een werk moet mijn instant gelukkig maken en liefst wil ik niet weten waarom dat zo is. Het is poezie. Het gaat over vrij zijn. Alles kan. De ene dag heb ik zin om iets te maken dat mij rust geeft, rust die ik op dat moment in het gewone leven niet kan vinden. Mijn werk  ' To hang above the sofa'  is daar misschien een goed voorbeeld van. Terwijl er ook dagen zijn waarop ik juist het compleet tegenovergestelde wil doen. Dan wil dingen maken die ik niet begrijp.  Zoals ' Violent Violet ' . Of gewoon een cartoon. Ik omarm de dwaasheid eigenlijk even hard als de ernst. Het moet me of zielsgelukkig maken of tot tranen toe bewegen.   Ik denk dat ik werken  probeer te maken die beantwoorden aan mijn noden en de noden van de mensen in deze spiritueel ontnuchterende tijd. Ik maak geen werken over hoe het is, maar eerder over wat ik denk en over hoe het ook zou kunnen zijn. In die zin interesseert mij de realiteit niet. Mijn werk is afgeleid van de realiteit, maar ik leid de realiteit eerder af  dan dat ik die " afbeeld " .  Ik ben geen realist. Ik maak  dingen die je niet rationeel kan bevatten, maar toch begrijpt en vooral nodig hebt. Ze moeten nuttig zijn en je helpen, net zoals een ijskast bijvoorbeeld. Mijn schilderijen zijn een hulp in de huishouding van het leven.  Terwijl ik werken heb - niet groter dan 30 cm bij 45 cm - die in een grote lege museumzaal het beste tot hun recht zouden komen. Maar dat gaat dan over presentatie. Een ruimte van 40  bij 15 meter, hoog en helemaal wit, en alleen dat ene werkje aan de muur.